امروز هم

امروز هم نام تو را خط می زنم
از روی دیوار.
حالا شده دو هزار سال آزگار
که نه مرگی بی اخطار امده است
نه شهسواری آهن پوش از سر دیوار
و نه تو لبخندی زده ای.
به دیگران که نگاه می کنم
قربانی آبشار طلای موهای تو که نمی شوند
یا قربانی باران سیاه موهای دیگری.
میدان هم که مثل همیشه خالی است
وباد است که روزنامه می خواند و من
عکس یکی از آگهی های ترحیمم.
همیشه انگار این منم که می شکنم فقط
ونام تو را خط میزنم.