Behzad Khodaparasti

ناله هایم بی جواب و خوابم بی تعبیر و دنیایم بسیار کوچک و تاریک . اسیر شده ام انگار و زندانبان پی کار بی انتهایی رفته است . 4/4/84 دو و نیم نیمه شب

امروز بخند که برای گریه وقت بسیار است ؛ فردا و هزار فردا که می شود گریست بی حتی یک نفر که سر بلند کند و چشمانش خیس نیست . امروز بخند که فردایت را همین حالا می فروشم به عابران سر به زیر و ارواح اجداد اسیرمان و این رسیدن اما همیشه دیرمان . امروز بخند که فردا دیر است . 4/4/84

از اینکه نیامده ای که هیچ و اینکه بیادم نبوده ای هیچ و حتی نگفته ای یکبار حرفی که دلخوشم کند هیچ و هیچ وقت در گذشته هایمان نشانه ای نبوده است که من برای تو معنایی داشته ام - هیچ ؛ دلگیر نیستم. و اینکه میان ما فقط یا خیالات من بوده است یا خیالات دیگران که تمام این زنجیر سالیان را به هم می بافد و می آویزد که اگر تو نبوده ای پس که بوده است که هنوز با خاطرم و خیالم و خوابم از دیروز و حتی با ترانه هایی که می شنوم می آمیزد و می بیند من را که آهسته آهسته می فهمم که چرا همه می دانند که دیوانه ام ؛ دلگیر نیستم و همینطور می ایستم اینجا تا بعد از این همه هرگز ؛ خیال تو را باز هم ببینم و ببینی که عشق بی هیچ دلیلی هنوز هم مقدس است. 4/4/84 دو بغد از نیم شب

نیمکت آنقدر خالی است که باد هم روی آن نمی نشیند و می رود . آن طرف تر کودکی می دود و خیابان به تو می گوید به کجا باید رسید . پرده به تو می گوید چه باید دید و چاله ها می دانند کجا باید پیچید و تلویزیون همه دنیایی است که باید دید و شنید . تمامش این است و شاید برای همه زندگی همین است . پس چرا من به جای پرده و خیابان و تلویزیون خیره ام به این نیمکت و به نیامدنت عادت نمی کنم . 1/4/84

مثل یک خودرو اسقاطی در کنار یک راه بیابانی ؛ آسوده و فرسوده نشسته ام و با چشمان بی شیشه هر روز همان دیروز را آغاز می کنم تا همیشه . 29/3/84

باغی که شکست مال من نبود اما به نام من بود. اگر چه میوه هایش حرام من و برگ هایش از خیالات خام من و اگر چه درختان اش پیچک ابلیس و زمینش از بارانی بی پایان سیلاب برده و باغبانش سالهاست مرده و دیوارهایش را آب برده ؛ اما من هنوز هم نگاهم بسته است به این در چوبی موریانه خورده که شاید این تقویم همه روزهایش معلوم؛ تولد تو را هم یادش باشد.

سال مرگی است - به قول قدیمی ها. آمد و کوچه هامان را خالی کرد خانه هامان را چرخید وهمه خند ه ها را خرید با سکه ایمانی پوچ .

نه این که حرفی نیست هست اما برای گقتن نیست. 24/3/84

شادمان می شوم اگر وقتی که می میرم نابود شوم بدون هیچ حساب و کتاب ؛ چرا که برای بد بودن هم اندکی بخت ، یارم نبود . 16/3/84

دردناک است که مثل شاعران هم نیستم . نه خداحافظی از کسی به یادگار دارم و نه مثل ابر بهار می بارم و نه در شبانه هایم نهال کوچکی از امید می کارم ؛ و نه حتی دلخوشم به صدای پای آب . به اسبی رمیده می مانم که هر چه می دانم از سوارکار و اسب را فقط در خواب شنیده ام . 15/3/84

و آن ترانه به یادم آمد که می خواندی برای کسی دیگر و رفتی برای دیروز تا آخر سرنوشت. من اما آنقدر دوستت داشتم که همان ترانه را به یادگار برداشتم. 15/3/84

تو را دوست می داشتم مثل آن روزی که گذشتیم از کنار هم و هنوز هم می شد بهانه ای پیدا کرد برای گفتگوی عاشقانه ای. تو را دوست می داشتم مثل تمام روز هایی که دلم تنگ می شود و می گویم اگر می توانستم و اگر می خواستی فاصله مان چندین و چند فرسنگ نمی شد. تو را دوست می داشتم مثل این زندگی خام که در میانسالی هنوز هم کودکانه می گذرد و نام تو مرا به رویا می برد. و تو را دوست می داشتم به همان اندازه که تو مرا دوست نمی داشتی . 14/3/84

پیرها جراتشان را از دست می دهند و جوانان تاوان شجاعت را با بن بست و شکست و " همین است که هست". و جوان ها پیر می شوند و کودکان جوان می شوند و همه شان همان می شوند و همین . آسیاب سنگی سنگین این سرزمین همیشه پوچ می چرخد ؛ تا ابد. 12/3/84

یک احمق همیشه خوشبخت است : در قضاوت اشتباه نمی کند ، در مجازات اشتباه نمی کند ، در شنیدن ، دیدن ، فهمیدن ...؛ یک احمق هیچگاه اشتباه نمی کند . 11/3/84