Behzad Khodaparasti

سالها چه کوتاه شده اند مثل دیوارهای رویا بی در بی دروازه بی هیچ خبری که تازه باشد هنوز. قطار بی راننده رسیده است به مقصد بی مقصود و باز خیلی زود است -به خودم می گویم- برای پیاده شدن. می دانی نام تو و نامه های من به هیچ جا نمی رسند می دانم سرانجام این گام های دشوار تحمل تاریکی بی پایان شایدهاست. و تنها پیغام شب است که به موقع می رسد: به خانه برگرد کوچه ها خطرناکند. به حرفش گوش می کنم همین روزها.

تو هم می رسی به انجا که می خواهی من نمی رسم برای تمام انچیزهایی که باورشان دارم و همه راه هایی که برای نرفتن می دانم و در این کوره راه بی مسافری که می رانم این اسب چلاق امیدواری را. پیغام شب همیشه روشن است: اندازه چراغکی نگاه باید کرد و دیگران به هرکجا که می روند و اسان اگر فراموش می شوند فراموش می شوم فراموش می شوی اگر افتاب را هنوز ادعا می کنی که هست. اشتباه است انگار تمام افسانه ها و تمام این تاریخ به گل نشسته در بن بست. این است که من نمی رسم و تو می رسی اگر به کورسوی چراغ ایمان داری که افتاب همیشه افسانه بوده است.