امیدواری

دلمان مدام تنگ می شود و رفتن

تنها حادثه ای است

.که مدام تکرار می شود در میان ما

اینجا

انگار همیشه برای شکستنت دستی هست

( لای فال ورق دنبال تو نیستم نگران نباش- اینطور بود ای کاش)

وبرای هاج و واج ماند نت

بن بستی

که گاهی با خود فکر می کنی کسی هست

که تو را به دست شکست می دهد

(یک اسم قلمبه روی پیراهنم ندوز- روانی که نیستم هنوز)

دستی دستی و می خندد

.به اینطور درمانده که هستی

همیشه زیر درخت یاس درختی که می نشینم

(اینها را برای فراموش کرد نت کاشته بودم - نگفته بودم؟)

به این فکر می کنم

که چقدر فاصله ها نزدیکتر بودند اگر

این قدر برای ساکت ماندن اصرار نداشتی و

نمی گذاشتی که آسمان برای نوشتن سرنوشت ما

بهانه های جور واجور پیدا کند

اگر چه به هر حال یک روز کسی به جای تو خوذش را جا می کند

( این خیلی طبیعی است؛ ما که آدم های قصه نیستیم - هستیم؟)

اما می شد یکبار به جای همه آدم های قصه و آدم های واقعیت

روی آسمان را کم می کردیم و

این زندگی تو با آن یک نفر و من با آن یکی دیگر را

.با هم می کردیم

(همیشه خیال می کنم یک نفر آخرش اینکار را می کند - همین من را به آینده آدم امیدوار می کند)